حمیدرضا ابراهیمی؛ کارشناس ارشد برنامه‌ریزی شهری– شاید اگر روزگار جور دیگری می‌چرخید و پدران ما با کفایت و درایت بیشتری تصمیم می‌گرفتند امروز در کنار اقوام کرد، ترک، لر و بلوچ و… افغانستانی‌ها هم یکی از اقوام سرزمین ایران و جزئی از جامعه ما بودند و در کنار هم سرزمین ایران را می‌ساختند، اما با توجه به جبر زمانه و اتفاقات گذشته، امروز دو کشور هم‌زبان، ولی با مرز و شکل متفاوت هستند. این مرزبندی‌ها در برخی مناطق شکسته شده و با از بین رفتن فاصله‌ها ، شـهروندان آن با زبان و دین مشترک توانسته‌اند یک جامعه واحد را تشکیل دهند.
یکی از این جوامع، محله فرحزاد در تهران است. در این محله حضور مردمانی از افغانستان دیگر پدیده‌ای غریب نیست. مردان ایرانی با زنان افغانستانی و زنان ایرانی با مردان افغانستانی ازدواج کرده‌انـد و روابط خانوادگی مستقیمی بین دو گروه شکل گرفته است. در کنار مراودات خانوادگی روابط اقتصادی نیز رشـد یافته، به ایـن صورت که برخی از املاک این محله به نام افغانستانی‌ها سند خورده و مواردی هم به صورت وکالتی یا به واسطه ازدواج با اتباع ایران خریداری شده اسـت. این رویداد در سایر محله‌های شهر کمتر دیده می‌شود.
از طرفی در محله فرحزاد برگزاری جشن‌های همبستگی قومی و حضور کودکان در مهدهای کودک در کنار یکدیگر باعث می‌شـود روابط همسایگی و اجتماعی عمیق‌تر شود. مواردی از این دست باعث شده که پذیرش قومیت‌های مختلف در محله فرحزاد بیش از سایر محله‌های شهری باشـد و این اقوام خود را شهروندان این کشـور بدانند که به ایجاد و تقویت حس تعلق محله‌ای کمک زیادی خواهد کرد.
شـاید تنها جایی در این شهر که مردم افغانستان می‌توانند پوشـش سنتی خود را در کوچه و خیابان داشته باشند و مورد تحقیر و آزار قرار نگیرند همین محله باشد. هر چند هنوز تا رسیدن به نقطه ایده‌آل کـه همان برابری و نگاه خارج از طبقه‌بندی اجتماعی است، فاصله بسیاری وجود دارد، ولی در همین حد حضور پررنگ افغانستانی‌ها در محله فرحزاد به پذیرفته شدن آن‌ها در جامعه محلی کمک شایانی کرده است.
بازنشر از شماره ۸۳۰ همشهری؛ محله
تصویر: حسین آذرباد (عکس تزئینی است)
