مهرشاد مرتضوی– کرونا با همه مصیبتاش یه خوبی داره، اونم اینکه حداقل تو یه چیز شبیه بقیه دنیاییم. الان همون جوری که اونا تو قرنطینه نشستن و دستشونو بعد از شستن فرو کردن تو دماغشون، ما هم همون کار رو داریم انجام میدیم. فقط ما چون تجربه‌مون بیشتره انگشتمون عمیقتر حفر می کنه.
ولی تو همین قرنطینه هم تبعیض وجود داره. اصلا دو جور قرنطینه داریم، قرنطینه ما و قرنطینه بچه پولدارا. مثلا همین که میگن از همدیگه حداقل دو متر فاصله بگیرین. تو خونه پولدارا و لاکچریا دو متر که هیچی، دویست متر از هم فاصله میگیرن در حدی که صدا به صدا نمیرسه. اونوقت ما کلا خونه مون بیست متره، ده دوازده نفرم هستیم. یعنی طبق اصل لانه کبوتری هم بخوای حساب کنی موقع خواب شست پای یکی میره تو چشم یکی دیگه.
یا پولدارا صبح از خواب پامیشن، زنشون بعد از بوس صبح به خیر(با حفظ شئونات) بهشون میگه «عزیزم بیا یه کم از این خاویارا بخور میگن سیستم ایمنی بدنو قوی می کنه.» در مقابل، ما که خب مشخصه پول نداریم زن بگیریم. ساعت یازده صب که ننه‌مون با لگد از خواب بیدارمون میکنه، میگه «پاشو تن لشتو جمع کن لنگ ظهره. جاتو جمع کردی برو اون شربت وایتکس سکنجبینو درست کردم گذاشتم تو آشپزخونه، خودت به جهنم، بخور شستشو شی ما رو مریض نکنی».
ولی بازم دلمون خوشه که در نهایت قرنطینه همون قرنطینه‌س و برای همه یکسانه. فقط آخرش اونا از خونه‌هاشون میان بیرون و میرن دنبال ادامه پول پارو کردنشون، ولی ما هرچی ته جورابمون ذخیره کرده بودیمو باید بدیم پول دارو و حق ویزیت متخصص گوارش و پوست و اعصاب!
طنزنویس، روزنامه‌نگار
mehrshadmortazavi@gmail.com
