سید مسعود رضوی– در سال‌های قبل بارها در باب اهمیت تردد در شهرهای بزرگ و اینکه ام‌المسائل و زیربنای همه مشکلات زیستی و شغلی و خدماتی، و مانع بزرگ تحول اقتصادی و شکوفایی زندگی طبقات متوسط و فقیر همین ترافیک و ایاب و ذهاب است سخن گفته‌ایم. به یاد آوریم چگونه احمدی‌نژاد از دادن اعتبار مترو خودداری می‌کرد و میلیاردها خرج مونوریل و مانورهای نمایشی می‌کرد!
شورای شهر تهران در هفته اخیر چند پیشنهاد بهداشتی داده که یا امکانپذیر نبوده و یا از سوی دولت و شهردار و اصحاب قانون و اجرا نادیده گرفته شده است. با این همه، در بزرگ‌ترین چالش دهه‌های اخیر و شاید یکی از خطرناک‌ترین گذرگاه‌های تاریخی کشورما، می‌باید تمام امکانات و الزامات مبارزه با کووید ۱۹ محاسبه و در نظر گرفته شود.
ماسک زدن در مترو، ممکن است به دلیل ازدحام جمعیت یا تراکم و فشار مسافران دشوار باشد اما ناممکن نیست. نباید مردم را به دلیل ناگزیری‌های اسبق و سابق که غالباً برآیند مدیریت شعاری و ضعیف بوده مقصر جلوه داد و رها کرد. تراکم در واگن‌ها قابل مدیریت است ولی از همان ابتدای ایستگاه و با شکیب و آموزش امکانپذیر است.
دولت باید از جان یک نفر هم به هر وسیله حفاظت کند، چه رسد به اپیدمی که همچون فشار آب در پشت سدی قدیمی است و اگر سد را بازسازی و مستحکم نکنیم، سیلاب همه را دچار خواهد کرد و خسارت‌های بزرگ خواهد زد.
اما به گمان راقم، اگر نمی‌توان مشکل ازدحام را در واگن‌های مترو حل کرد، می‌توان مدیریت تردد را با محاسبات و اندازه‌گیری تعداد، و نیز تبلیغ و آموزش، و حتی استفاده از موانعی برای رعایت استاندارد حداقلی بهداشت، در ایستگاه‌ها همراه کرد. نیروی انتظامی و نیروهای شهرداری می‌توانند این تحول مدیریتی را قبل از ورود به گِیت‌ها امکانپذیر سازند و درست مانند ورود به برخی اماکن تجاری و اداری، که باید بیرون منتظر شویم تا یک نفر خارج شود و سپس نفر بعدی، در مترو هم با کمی گذشت و صبوری می‌توان مردم را از سلامت مطمئن ساخت و با شجاعت و مدیریت از جایی این کار را آغاز کرد.
در کنار این تدابیر، افزایش قطارهای خطوط اصلی، بازپیرایی و تنظیف و ضدعفونی مداوم، فروش ماسک ارزان قیمت به صورت استفاده فوری، یعنی گرفتن از دستگاه و با ثبت علایم «غیرقابل استفاده مجدد» یا فقط برای خریدار و… همراه با تهیه بلیط و بالاخره آموزش و تمرین مداوم می‌تواند قدری به کمک رهروان پرتعداد قطارهای شهری بیاید و احیاناً از آسیب نهایی، به شمار قابل ملاحظه‌ای بکاهد.
این یک سوی قضیه است، اما باید بخش دیگری از مسافران را نیز به اتوبوس‌ها و تاکسی‌ها، خطوط تاکسیرانی اینترنتی و سرانجام دوچرخه و موتورسیکلت و وسایل نقلیه شخصی کشاند. ترافیک هنوز درد بی‌درمان است و حالا معلوم می‌شود که سال‌ها بی‌خردی و دفع‌الوقت چگونه نابودی به بار خواهد آورد!
ویروس و شرایط پاندمی، ممکن است حدود یک سال و بیش از آن با ما باشد و درگیرمان سازد. باید با آن مقابله و برای مشکلات چاره‌جویی کنیم.
