نسترن کیوانپور– چند وقت است وقتی خرید می‌کنم-که با این اوضاعِ اقتصادیِ کشور و به لطفِ دولت مخصوصا در زمانِ کرونا دیگر کم‌تر پیش می‌آید- به طورِ ناخودآگاه پیش از آنکه فروشنده کیسه‌ی پلاستیکی به من بدهد، خودم خرید را برمی‌دارم؛ یا توی کیفم می‌گذارم یا توی ساک‌های پارچه‌ایِ کوچکی که اکثرا همراهم است.
اول ناخودآگاه بود اما من را به فکر فرو بُرد که چرا ناگهان بخشی از سبکِ زندگی‌ام تغییر کرده است بدونِ اینکه بفهمم. بعد از کمی فکر کردن دلیلش را متوجه شدم. فکر کنم از دو سالِ پیش بود که شروع کردم بعضی مقالاتِ مربوط به محیط زیست را در صفحات نشریاتی که با آن‌ها کار می‌کنم بگنجانم و از آن‌جا که بسیار وسواس دارم برای یافتنِ عکس‌های باکیفیت و بزرگ برای مطلب، به سایت‌های خارجی رسیدم که مقالات متعددی در حوزه‌ی محیط زیست داشتند.
ذهنم در اقدامی بسیار عجیب و پیچیده، با توجه به مطالبِ فارسی و انگلیسی که مرتب طی این مدت خوانده‌ام، من را شرطی کرده که دیگر کم‌تر پلاستیک مصرف کنم! کاملا ناخودآگاه و بدونِ اینکه خودم یک روز صبح بیدار شوم و تصمیم بگیرم که به پلاستیک نه بگویم!
حالا دوره‌ی کرونا و ترس از وجودِ این ویروس روی پلاستیک هم این عادت را برایم تشدید کرده است؛ استفاده از ساک‌های پارچه‌ای انگار به یک فرهنگ برایم بدل شده؛ ساک‌هایی که هر بار پس از استفاده شسته می‌شود و زمین را از شرِ هزاران پلاستیک در سال نجات خواهد داد.
به نظرتان وقتی ناخودآگاه سبکِ زندگی‌مان تغییر می‌کند، چرا خودآگاه برخی عاداتِ ناصحیحِ خودمان را اصلاح نکنیم؟
