هزار و یک شهر– فرش‌های پوسیده، فرش‌های سوخته، فرش‌های مُرده در این کارگاه دوباره زنده می‌شوند و به‌سانِ یک لباسِ زیبا بر سفالینه‌های لالجین می‌نشینند.
آمنه حسینی و همسرش حبیب‌زاده، سال‌هاست به گلیم‌بافی و رنگ‌رزی مشغولند و کاری جالب انجام می‌دهند؛ بخشیدن زندگیِ دوباره به فرش‌هایی که دیگر قابل استفاده نیستند. تکه‌های فرش‌هایی که دیگر قابل استفاده نیستند با کنف‌های رنگی بر قامتِ سفالینه‌ها می‌نشینند و یک محصولِ زیبا تولید می‌کنند. آمنه حسینی از پدرش می‌گوید که رفوگری می‌کرد و ساعت‌ها به چله‌کشی، ریشه‌کشی و شیرازه‌بافی مشغول بود. او هم از همان کودکی محوِ تماشای پدر می‌شد و علاقه‌اش به این رشته از صنایع دستی روز‌به‌روز بیشتر. از قضا همسرش هم هنرمند بود و همین سبب شد فعالیتش در این حوزه جدی‌تر و مستمر شود.
گلیم‌هایی که آن‌ها در کارشان از آن استفاده می‌کنند، وَرنی آذربایجان است که البته در مناطق دیگر به اسم‌های مختلفی مثل شیرکی یا سوزنی هم خوانده می‌شوند. طرح اصلیِ گلیم‌ها راه‌راه است که آن‌ها کمی تغییرش داده و به روزشان كرده‌اند تا با سليقه‌ی مخاطبان هماهنگ‌تر باشد.
اگر دوست داريد از كار آن‌ها ديدن كنيد، مي‌توانيد به طبقه‌ی پنجم مهرادمال؛ سرای فرهنگ و هنر مهاراد مراجعه كنيد و از نمايشگاه صنايع دستی لذت ببريد.
