نجاتِ قطره‌ها با طعم کیک تولد!

نسترن کیوان‌پور – چشمانش روشن بود. وقتی همه‌ی بچه‌ها داشتند روی نیمکت‌ها کیک تولد می‌خوردند و با هم حرف می‌زدند یواشکی یک قلمو و یک لیوان رنگ برداشته بود و گوشه‌ای از حیاط کنارِ آبخوری، دور از چشم بقیه، شروع کرده بود به رنگ کردنِ دیوار.

رفتم سمتش و اولش کمی ترسید. بعدش خندید و گفت خواهش می‌کنم من هم رنگ کنم. لبخند زدم و از او عکس گرفتم. گفت عاشقِ نقاشی کردن است و با آرامش به کارش ادامه داد.

بینِ یک عالمه کودکِ بازیگوشِ دیگر که زنگِ تفریح کلِ حیاطِ وسیعِ مدرسه را قُرق کرده بودند و از هر فرصتی برای پیوستن به دوستانشان و رنگ زدنِ دیوار استفاده می‌کردند، این یکی در رفته بود.

خوراکی‌ها توی دستشان بود و همان‌طور که به لقمه‌های نان و پنیر گاز می‌زدند از خانم مدیر یا من می‌پرسیدند که چه‌طور باید برای شرکت در پویش ثبت نام کنند؟!

۲۰ آذر بود. ۴۰ نفر از بچه‌های کلاس سومیِ مدرسه‌ی دخترانه‌ی بعثت در حصارک بالا، با اجازه‌ی معلم درس نگارش و انشاء، آمده بودند توی حیاط مدرسه و به صف ایستاده بودند.

زنگِ تفریح تازه تمام شده بود. بچه‌ها مشتاقانه به لیوان‌های پُر از رنگ و قلموها نگاه می‌کردند و چشمانشان برق می‌زد.

دور و برِ تسهیلگرِ پویش نجات قطره‌ها حلقه زده بودند، شعر می‌خواندند و بعد راجع به راه‌های مصرف کمِ آب، گپ می‌زدند.

زمان نقاشی که رسید مقنعه‌هایشان را کردند توی مانتوها که رنگی نشود. بیشتر دلشان رنگ‌های قرمز و آبی می‌خواست و مدام چانه می‌زدند.

هر کدام مشغول شدند به رنگ کردنِ طرحی روی دیوار. دیدنشان که با خوشحالی و شادابی در حالِ نقاشی کردند بودند، واقعا لذت‌بخش بود.

اما این پویش حداقل برای من فرق داشت؛ وقتی مشغولِ صحبت با بچه‌ها بودم، اعضای تیمِ اجرایی، کیک تولد برایم گرفته بودند و غافلگیرم کردند.

بینِ بچه‌های هشت نُه ساله‌ای که برایم “تولدت مبارک” می‌خواندند، دست می‌زدند و شادی می‌کردند، بهترین تولدم را تجربه کردم. البته قول هم دادیم که برای بقیه‌ی بچه‌هایی که با حسرت به دیوارها نقاشی شده نگاه می‌کردند، به زودی رویداد برگزار کنیم.